🔹شهید حسین تقی کاکو مردی بود که زندگی‌اش را با افق شهادت تنظیم کرده بود. همسرش مرضیه می‌گوید حسین حتی در لحظات دلخوری‌های سادۀ خانوادگی، صبح دست او را می‌بوسید تا با دل صاف از خانه بیرون برود، چون معتقد بود باید شایستۀ شهادت باشد.
🔹برای حسین، شهادت یک خواسته نبود، یک سبک زندگی بود؛ سعی می‌کرد با احترام عمیق به پدر و مادر، ولایت‌پذیری خالصانه و جبران خطاهای روزمره، به این هدف نزدیک شود.
🔹مرضیه، حالا با ۴ فرزند کوچک، هم باید جای پدر را پر کند، هم تکیه‌گاه عاطفی باشد. با دلی آرام می‌گوید: «به بچه‌ها یاد دادم هر وقت دلتنگ شدند، از بابایشان بخواهند بغلشان کند».
🔹در خانه‌شان، آغوش پدر حالا نامرئی اما همیشگی است. حسین برای آرامش این خاک رفت و در دلتنگی‌های خانواده‌اش ماندگار شد.
